Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

Αν και θεωρητικός στόχος της Επανάστασης του 1821 ήταν η σύσταση ενός φιλελεύθερου κράτους, στην πολιτική πράξη, με τον ερχομό του Όθωνα, ήταν απλώς σαν να είχε αντικατασταθεί ο Οθωμανός σουλτάνος από έναν Βαυαρό, και μάλιστα με τους Έλληνες συχνά αποκλεισμένους από τις σημαντικές θέσεις της διοίκησης και του στρατού. Οι δε αγωνιστές του Εικοσιένα θεωρήθηκαν απειλή για το νέο καθεστώς και, αντί να βρουν λύτρωση και δόξα, αντιμετώπισαν αδυσώπητο κατατρεγμό και εξαθλίωση. Η μονίμως τεταμένη κατάσταση, που στον πυρήνα της είχε ένα άπειρο, αστοιχείωτο και ψυχοσωματικά άρρωστο βασιλικό ζεύγος, τον Όθωνα και την Αμαλία, ήταν θέμα χρόνου να οδηγήσει στην επανάσταση. Πράγματι, στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, λαός και στρατός απαίτησαν δυναμικά το τέλος της απολυταρχίας και τη θέσπιση Συντάγματος. Τους πρωταγωνιστές και το δραματικό ιστορικό πλαίσιο του πρώτου Συντάγματος του ελληνικού κράτους, λαμβανομένων πάντα υπόψη και των διεθνών ισορροπιών, καθώς και τα σημαντικότερα άρθρα του αναλύει και παρουσιάζει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Εικοσιένα, που με ακόμη ένα καλά τεκμηριωμένο και πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο του μας βοηθά να γνωρίσουμε τις βάσεις της σύγχρονης Ελλάδας.

Δημήτρης Α. Φωτιάδης (Συγγραφέας)

Δημήτρης Φωτιάδης (1898-1988). Ο Δημήτρης Φωτιάδης, γιος του γαιοκτήμονα και λογοτέχνη Αλέκου Φωτιάδη, γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου υπηρέτησε ως εθελοντής και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έφυγε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως υπάλληλος ναυτιλιακού γραφείου στον Πειραιά, ενώ παράλληλα μπήκε στους λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εργάστηκε ως ανταποκριτής στην Αίγυπτο, το Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου διώχτηκε και εξορίστηκε για τα αριστερά πολιτικά του φρονήματα και στη συνέχεια έγινε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής στην ΕΔΑ. Από το 1936 και για πέντε χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και από το 1945 ως το 1948 τα Ελεύθερα Γράμματα. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε κυρίως με το θέατρο, όπου πρωτοεμφανίστηκε επίσημα το 1931 με το βραβευμένο στον Καλοκαιρίνειο δραματικό διαγωνισμό έργο Μάνια Βιτρόβα, που παραστάθηκε τον επόμενο χρόνο από το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Τον ίδιο χρόνο βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της καλλιτεχνικής λέσχης Ατελιέ για το μονόπρακτο θεατρικό του έργο Το μαγεμένο βιολί. Έργα του ανέβηκαν επίσης από τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη και των Ενωμένων Καλλιτεχνών, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκίμιο. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982 για το έργο του Ενθυμήματα). Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτρη Φωτιάδη βλ. Άγρας Τέλλος, «Φωτιάδης Δημήτρης», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 24. Αθήνα, Πυρσός, 1934 και χ.σ. «Φωτιάδης Δημήτρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).