Η μαμά έχει καρκίνο

Η µάνα µου, όταν έφτιαχνε παστίτσιο, ράντιζε τα µακαρόνια µε λίγη τριµµένη φρυγανιά. Αυτό ήταν το µικρό της µυστικό για να έχει επιτυχία το αγαπηµένο της φαγητό. Στις 2 Μαΐου 2017 έµαθα ότι έχει καρκίνο. Περίπου έναν µήνα µετά, το έµαθε και η ίδια. Κι έτσι άρχισε αυτή η µικρή, αλλά πραγµατική ιστορία που κράτησε σχεδόν δυόµισι χρόνια. Επί δυόµισι χρόνια η µαµά είχε καρκίνο κι εγώ είχα την έννοια της, αλλά δεν είχα καρκίνο. Επισηµαίνω το ότι εγώ δεν είχα καρκίνο, για να πω ότι αν και ήµουν υγιής, η αρρώστια δεν µε άφησε αλώβητο. Είναι κάπως «κολλητικός» ο καρκίνος, µόνο που αυτό δεν φαίνεται. Αλλά δεν γίνεται να φροντίζεις έναν άνθρωπο που έχει καρκίνο χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ. Η θλίψη, η έννοια, το άγχος, η αγωνία αφορούν κι εσένα κι ας είσαι υγιής. Έτσι, επί δυόµισι χρόνια που η µαµά είχε καρκίνο, είχα κι εγώ πολλές από τις συνέπειες της ασθένειας να διαχειριστώ, αλλά και να υποστώ τη συνέπεια αυτών των συνεπειών. Από καµία µάχη δεν γίνεται να βγεις αλώβητος. Ούτε και όταν είσαι σύµµαχος ενός ανθρώπου που έχει καρκίνο. Κι ας µην είσαι στην πρώτη γραµµή. Τα σκάγια σε παίρνουν θες δεν θες, όµως αυτό δεν είναι κακό. Απλώς, αν φοβάσαι τα σκάγια, δεν µπαίνεις στη µάχη. Αν µπεις στη µάχη, δεν πρέπει να φοβηθείς τα σκάγια. Ό,τι κι αν διαλέξεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι ο µόνος και σίγουρα δεν είσαι µόνος. Είµαστε πολλοί και πολλές όσοι και όσες βρεθήκαµε σε αυτό το σταυροδρόµι. Αυτό να θυµάσαι από αυτή την ιστορία και να µην ξεχνάς να βάζεις τριµµένη φρυγανιά στα µακαρόνια του παστίτσιου, αν θες να γίνεται πιο νόστιµο.

Θανάσης Τσολάκης (Συγγραφέας)

Γεννήθηκα το 1983 στον Προβατώνα –ένα µικρό χωριό του Έβρου– και στα έντεκά µου χρόνια βρέθηκα στην Αλεξανδρούπολη όπου και εξακολουθώ να ζω. Έγινα δηµοσιογράφος, γιατί πίστευα ότι έτσι µπορώ να αλλάξω τον κόσµο. Δεκαπέντε χρόνια µετά το πρώτο µου ρεπορτάζ, εξακολουθώ να το πιστεύω, αν και πλέον πιστεύω περισσότερο στην ψυχαναλυτική ιδιότητα της γραφής.

Μ’ αρέσουν οι παραδοσιακοί χοροί, η λαϊκή τέχνη, τα social media και τα γλυκά κάθε λογής. Ο µεγαλύτερός µου φόβος είναι µην τυχόν έρθει η στιγµή που θα χρειαστεί «να πάρω τη ζωή στα σοβαρά».