Ιφιγένεια εν Ταύροις

Η Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκαίτε αποτελεί μια νέα επεξεργασία της ομώνυμης αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη, θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της γερμανικής λογοτεχνίας. Ο Γκαίτε έγραψε την πρώτη εκδοχή του δράματός του σε έξι εβδομάδες, σε πρόζα, και παίχτηκε για πρώτη φορά στις 6 Απριλίου 1779. Το ξαναέγραψε το 1781, ξανά σε πρόζα, και τέλος το 1786 έμμετρα αυτήν τη φορά. Η πλοκή του έργου ακολουθεί σε γενικές γραμμές αυτήν του δράματος του Ευριπίδη. Η Ιφιγένεια, μετά τη σωτηρία της στην Αυλίδα, βρίσκεται για περίπου δεκαπέντε χρόνια στην ακτή των Ταύρων, στη Σκυθία, όπου υπηρετεί την Άρτεμη, ενώ αγνοεί την τύχη της οικογένειάς της. Στην ακτή αυτή φτάνουν τώρα ο Ορέστης και ο Πυλάδης, σταλμένοι από τον Απόλλωνα και αναζητώντας την εξιλέωση και τη θεραπεία του Ορέστη από τη μανία στην οποία τον έχουν υποβάλει οι Ερινύες ως τιμωρία για τον φόνο της μητέρας του. Οι δύο ήρωες συλλαμβάνονται και η Ιφιγένεια λαμβάνει εντολή από τον Θόα, τον βασιλιά της γης, να τους προσφέρει ως θυσία στη θεά. Ύστερα από την αναγνώριση των δύο αδελφών και μια αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης, η πρωταγωνίστρια του έργου πείθει τελικά τον Θόα να τους επιτρέψει να φύγουν ειρηνικά από τη γη του και να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Ο Χατζόπουλος μετέφρασε το έργο το 1910. Μετά τη δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση (1916), ακολούθησαν άλλες δύο μέσα σε λίγα χρόνια, το 1920 και το 1927.

Johann Wolfgang von Goethe (Συγγραφέας)

O Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη στις 28 Αυγούστου 1749. Το 1765 πηγαίνει για να σπουδάσει νομικά στη Λειψία, αλλά δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική και συναναστρέφεται καλλιτέχνες. Έπειτα από τρία χρόνια, αιμοπτύσεις τον αναγκάζουν να επιστρέψει στην πατρίδα του. Τα έτη 1770-71 πηγαίνει στο Στρασβούργο, για να ολοκληρώσει τις νομικές του σπουδές. Εκεί αρχίζει να γράφει, κυρίως λυρικά ποιήματα, και πρωτογνωρίζει τον έρωτα, που έμελλε να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Το 1773 δημοσιεύει το πρώτο του δράμα: “Γκαιτς φον Μπερλίχινγκεν”. Το 1775 είναι έτος ταξιδιών. Επισκέπτεται την Ελβετία και τη Βαϊμάρη, προσκεκλημένος του Δούκα Καρόλου Αυγούστου όπου και διορίζεται σύμβουλος του ηγεμόνα και υπουργός των Οικονομικών. Κατά τη διετία 1786-87 ταξιδεύει στην Ιταλία. Τις εντυπώσεις του τις περιγράφει στο βιβλίο “Ταξίδι στην Ιταλία”. Δουλεύει όμως και το πρώτο μέρος του “Φάουστ”. Επιστρέφει στη Βαϊμάρη στις 18 Ιουνίου 1788. Απαλλάσεται από τα κυβερνητικά του καθήκοντα και κρατά την ευθύνη μόνο για τα επιστημονικά ιδρύματα και το Θέατρο της Αυλής. Γνωρίζεται με την εικοσιτριάχρονη Κριστιάνε Βούλπιους και την παίρνει στο σπίτι του. Αργότερα, το 1806, θα την παντρευτεί. Το 1789 γεννιέται ο γιος του Αύγουστος, ο μόνος που επέζησε από τους γιους που του χάρισε η Κριστιάνε. Στο μεταξύ κάνει γνωριμίες, μελετά, γράφει, μεταξύ άλλων και το αριστούργημα “Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ”. Το 1809 εκδίδει ένα από τα πιο ονομαστά μυθιστορήματά του, τις “Εκλεκτικές συγγένειες”. Το 1816 πεθαίνει η γυναίκα του και το 1830 ο γιος του Αύγουστος, που βρίσκεται στη Ρώμη. Ο Γκαίτε ζει πλέον πασίγνωστος και αναγνωρισμένος στη Βαϊμάρη μέχρι το θάνατό του, στις 22 Μαρτίου 1832.

 

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (Μεταφραστής)

Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1868 στο Βραχώρι Αγρινίου. Είναι το πρώτο από τα επτά παιδιά του κτηματία Ιωάννη Χατζόπουλου και της Θεοφανίας Στάικου, που προερχόταν από μεγάλη οικογένεια κοτσαμπάσηδων, πολλά μέλη της οποίας ήταν Φιλικοί και αγωνιστές του 1821. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές (Δημοτικό Σχολείο στο Αγρίνιο, Γυμνάσιο στο Μεσολόγγι), το 1882 -σε ηλικία δεκατεσσάρων μόλις ετών- εγγράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας· το 1888, αποφοιτά με το βαθμό “Καλώς”. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1889-1891), εργάζεται για δύο χρόνια ως δικηγόρος στο Αγρίνιο. Από το 1893 και έως το 1900 εγκαθίσταται στην Αθήνα. Στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 επιστρατεύεται και υπηρετεί στην Άρτα. Επιστρέφει έπειτα στην Αθήνα, και τον επόμενο χρόνο (1898-1899) εκδίδει το περιοδικό “Η Τέχνη”, το οποίο επιδίωκε να ενισχύσει τη δημοτική γλώσσα και να συστήσει στους αναγνώστες του την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Παρότι βραχύβιο, το περιοδικό του Χατζόπουλου -συνεργάτες του οποίου ήταν ο Ι. Γρυπάρης, ο Κ. Θεοτόκης, ο Α. Καρκαβίτσας, ο Μ. Μαλακάσης, ο Μποέμ, ο Π. Νιρβάνας, ο Κ. Παλαμάς, ο Λ. Πορφύρας κ.ά. -υπήρξε σταθμός στην πνευματική εξέλιξη του τόπου.
Το 1990 κληρονομεί από τον παππού του κτηματική περιουσία και ταξιδεύει στη Γερμανία. Στη Δρέσδη γνωρίζει και παντρεύεται τη Φινλανδή Sunny Haggmann. Από τον Αύγουστο του 1901 έως τον Ιούνιο του 1905 μένουν οικογενειακώς στην Αθήνα. Τον Ιούνιο του 1905, με τη γυναίκα του και την τριών ετών κόρη τους εγκαθίστανται στο Μόναχο. Τον Ιούλιο του 1906 θα μετακομίσουν στο Βερολίνο, αλλά το Φεβρουάριο του 1908 θα επιστρέψουν στο Μόναχο. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη Γερμανία, ο Χατζόπουλος θα ασπαστεί τα σοσιαλιστικά ιδεώδη (1907), θα παρακολουθήσει την πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της χώρας, θα μεταφράσει πολλά θεατρικά έργα (μεταξύ των οποίων έργα του Ίψεν και του Στρίντμπεργκ), ενώ παράλληλα θα δημοσιεύσει ποιήματα, πεζογραφήματα και κριτικά μελετήματα στον “Νουμά” και σε άλλα έντυπα και περιοδικά. Μεταφράζει επίσης το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” των Μαρξ-Ένγκελς στα ελληνικά, το οποίο θα δημοσιευθεί σε συνέχειες στην εφημερίδα “Ο εργάτης” του Βόλου, το 1908. Με την κήρυξη του Πολέμου το 1914, ο Χατζόπουλος μετακομίζει με την οικογένειά του στην Αθήνα. Θα πάψει να είναι μέλος του “Σοσιαλιστικού Κέντρου Αθηνών” -αν και δεν θα αποκηρύξει τις σοσιαλιστικές ιδέες-, απογοητευμένος από τις διαμάχες των μελών του. Το 1916, ιδρύει μαζί με άλλους διανοούμενους την “Εταιρεία Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών”. Τον Ιούλιο του 1920, ο Χατζόπουλος ταξιδεύει μια τελευταία φορά στο Μόναχο οικογενειακώς, προκειμένου να μεταφέρουν από εκεί τα πράγματα τους για να επιπλώσουν το καινούργιο σπίτι τους στην οδό Μαυρομιχάλη. Ωστόσο, πηγαίνοντας προς Μπρίντιζι με το ιταλικό ατμόπλοιο “Montenegro”, θα πεθάνει από τροφική δηλητηρίαση. Θα κηδευτεί και τα ταφεί στο Μπρίντιζι. Πολλά χρόνια αργότερα, η κόρη του θα μεταφέρει τα οστά του και της γυναίκας του στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, διηγήματα, τα πεζά “Αγάπη στο χωριό” (1910), “Ο πύργος του ακροπόταμου” (1915), “Φθινόπωρο” (1917) και τη σατιρική ηθογραφία “Ο Υπεράνθρωπος” (1915).