Και όμως μιλάνε

«Κάποια στιγμή, πρόσφατα, συνειδητοποίησα πόσο συχνά, πόσο επίμονα, πόσο εύκολα και, τελικά, πόσο στερεότυπα επαναλαμβάνεται παντού -εκπομπές, περιοδικά, εφημερίδες, συζητήσεις στο σπίτι ή αλλού, ακόμη και σε μερικές από τις δικές μου τις παρέες- μια κουβέντα. Ότι, δηλαδή, οι έφηβοι δε μιλάνε, γιατί δεν έχουν τίποτε να πουν. »Η κουβέντα αυτή εμφανίζεται στη συζήτηση σαν να είναι, τάχα, αυταπόδεικτη, αν όχι και αυτονόητη. »Καθώς συνειδητοποιούσα αυτή τη διάσταση του λόγου, της κουβέντας και -γιατί όχι- των φαντασιώσεων και των ιδεολογιών της παρούσας στιγμής, κάτι κλότσησε μέσα μου». Έτσι ξεκίνησε η δημιουργία αυτού του βιβλίου, που παρουσιάζει τον έφηβο λόγο -κείμενα και σχέδια μαθητών λυκείου- ακαλλώπιστο, όπως αναβλύζει αληθινός με τις πιο ποικίλες αφορμές: ποιήματα, ειδήσεις, ταινίες, επισκέψεις, κείμενα… Σκέψεις και αισθήματα των παιδιών αυτών, που «δε μιλάνε, γιατί δεν έχουν τίποτε να πουν». «Kαι όμως μιλάνε» – αρκεί να βρεθούν σε συνθήκες κατάλληλες.