Μ’ ένα στεφάνι φως

[Α΄ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ] Τον εραστή των φαντασμάτων, των ταξιδευτών, κι όσων εφύγαν πάρωρα, αυτόν καλούσε, μες στο σκοτάδι που διαβαίνει μοναχός, στις ερη- μιές που διάβαινε ωραίος, απ’ τον καιρό λιωμένος, σέρνοντας τη λύπη του, χλομό κοράσι. Και σιγανά τού κρένει, και δεν άκουγε, πού περπα- τείς, ψιθύριζε, και δεν τον φτάνει, στις ρεματιές δροσίζεται, στο αγκαθινό, σε κλίνη ανεσκαμμένη απ’ άκρη σ’ άκρη, και στα λινά μιας παραδείσου, του ψιθύριζε, ήσουν καλός, και δεν ακούς, και μη λυπάσαι, όνειρο ήταν και περνά, μη σκιάζεσαι, εκεί που νυχτοπερπατείς σε ξένους ύπνους. (το ποίημα της εναρκτήριας ενότητας της συλλογής)