Ο Αερόστατος

…και νάρχεται η µνήµη ολοζώντανη και ο νους να γίνεται φωτεινή οθόνη, να προβάλλει εικόνες και στιγµές που κρατήσανε για πάντα. Ο Φαέθοντας ήταν ζωηρός και ζόρικος από µικρό παιδί. Τον έτρωγε ο δαίµονας. Έκανε τη δικιά του «έφοδο στον ουρανό», γαντζωµένος σε ένα αερόστατο, κι από τότε του έµεινε το παραγκώµι «Ο Αερόστατος». Τον πρώτο χρόνο της χούντας, πέρασε στο πανεπιστήµιο και εισήλθε σε έναν άλλο κόσµο, εκείνον του φόβου, των απαγορεύσεων και της τροµοκρατίας. Το ζοριλίκι του έγινε θάρρος, τόλµη και πίστη στην ελευθερία. Ζώντας στο κέντρο της Αθήνας, έµαθε την ιστορία της, δέθηκε µε τους ενεργούς πολίτες της, πάλεψε µαζί τους για να αποτραπεί η επερχόµενη µετάλλαξη, το ξεπούληµα και η καταστροφή της γειτονιάς του, της χώρας ολόκληρης. Ο Φαέθοντας µεγαλώνοντας δεν έπαψε να ονειροβατεί αλλά και να ψάχνει τον κρυφό τόπο, εκείνον όπου η απιστία γίνεται πίστη στον έρωτα και στη ζωή, η ήττα γίνεται νίκη· καθότι γνωρίζει πως πάντα το παιχνίδι κερδίζει και ο έρωτας κι όταν χάνει βγαίνει κερδισµένος. Σηµερινή ηρωίδα του γίνεται η Μαρία, η οποία έκανε σπίτι της το πεζοδρόµιο στη γωνία Σπυρίδωνος Τρικούπη και Δεληγιάννη, στα Εξάρχεια. Ταυτόχρονα, ανασύρει από τη λήθη την τραγική µορφή της καπετάνισσας ∆όµνας Βισβίζη, η οποία «βγαίνει» από τη µαρµάρινη προτοµή της ως «πάµφτωχη των θαλασσών» για να συναντήσει, κάτω από το άγαλµα της προστάτιδας Αθηνάς, στο Πεδίον του Άρεως, την άστεγη Μαρία των Εξαρχείων. Ο συγγραφέας, έχοντας ως παρακαταθήκη την κραυγή του πατέρα του «Το καίω, δεν το παραδίνω», πασχίζει να φωτίσει τα σκοτάδια που απλώνονται γύρω µας φανερά αλλά και τα τείχη που ανεπαισθήτως υψώνει ο καταναλωτικός πολιτισµός της βαρβαρότητας.

Δηµήτρης Παπαχρήστος (Συγγραφέας)

Ο Δηµήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε το 1950, στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Ευβοίας. Σπούδασε οικονοµικά στην ΑΣΟΕΕ. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Πολίτες. Το ραδιόφωνο σημάδεψε τη ζωή του. Για χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός σε Flash, Σκάι, Κανάλι 15, ΕΡΑ και στην ΕΡΤ OPEN μετά το μαύρο. Έχει κάνει ντοκιμαντέρ πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου. Ταξίδεψε πολύ. Έχει εκδώσει είκοσι ένα βιβλία και έχουν παιχτεί με μεγάλη επιτυχία θεατρικά του έργα. Ζει στα Εξάρχεια από το 1968 και πιστεύει πως «η μνήμη θέλει καλλιέρ­γεια για να μη γίνει χέρσο χωράφι, είναι η ίδια μας η ύπαρξη και αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας…».

Εργογραφία:
Θεατρικά έργα: Νηρέας Βάρας, Έρωτας και θάνατος στο ίντερνετ, Η Μπράχαινα, Χωρίς επιστροφή Ποιήµατα: Με το ποδήλατο, Διάτρητος, Θυµός
Μυθιστορήµατα: Ο άλλος Κεµάλ, Το µοναστήρι να ‘ν’ καλά, Οργισµένος Άγγελος, Το άγριον όρος της ψυχής, Ο ήλιος του Μουσείου, Έξοδος ονείρου, Ζούσε τη ζωή του σαν να τη θυµόταν, Ο τρυφερόκαρδος κος Γ.Β.(Γεώργιος Βιζυηνός), Γιουχανάν
Άλλα: Εκ των υστέρων 19+1, Το Πολυτεχνείο ζει; 30+1 (συλλογική έκδοση για τη δικτατορία), Στη ροή των νερών και των καιρών (Διηγήµατα µε τον Δηµήτρη Αρβανίτη).

Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορούν τα βιβλία του: Αγία μνήμη (2012), Πλωτή Πατρίδα (2018), Αχ!Μουρλοσκοτωμένο (2022), Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε (2023).

(Πηγή: “Εκδόσεις Τόπος”, 2025)