Ο καθρέφτης του τυφλού

Και το άλλο πρωί, τα μάτια ανοίγουν. Ανοίγουν, αλλά ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τίποτα, δεν αναγνωρίζει το πρόσωπο που τον κοιτάζει με όλη τη λαχτάρα ν’ αναγνωριστεί, δεν αναγνωρίζει το χώρο, το χρόνο, τον πόνο, τη γλώσσα, δεν αναγνωρίζει το φως. Είναι ένα νεογνό που χύνεται σε εύξεινα χέρια, που το περιμένουν να κλάψει για να βγάλει όλο το θάνατο από μέσα του. Ανοίγουν, αλλά το μόνο που φεγγίζει από πίσω, είναι μια κεφαλαιώδης απορία, ένα γιγαντιαίο ερωτηματικό που δε βρίσκει τον τρόπο να διατυπωθεί, οι λέξεις της γυναίκας αποπνέουν τρυφερότητα, μια ακατάσχετη νύστα κυριεύει τα όργανά του που στρώνουν πάλι για να κοιμηθούν, ευπείθαρχα, ένα ένα, κλείσαμε. Επτά διηγήματα στα οποία πρωταγωνιστούν: ο χρόνος, τα θαύματα, η μουσική, η γλώσσα, τα όνειρα, η απομόνωση, ο θάνατος, ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο έρωτας, η Ιστορία, η σιωπή, όλα αυτά τελοσπάντων που πρωταγωνιστούν σε όλα τα διηγήματα, αλλά και επτά διηγήματα στα οποία πρωταγωνιστούν: ο χρόνος, τα θαύματα κ.ο.κ. Επίσης συμμετέχουν: η διαρκής αναζήτηση του Άλλου, η ματαιότητα της αυτογνωσίας, καθώς και μια περίεργη σύμπραξη του παράδοξου με το ρεαλιστικό.